ماشین آفرود
ماشین آفرود (خارج از جاده) گاهی اوقات با عنوان وسیله نقلیه زمینی یا ماجراجویی، به هر نوع وسیله نقلیه ای اطلاق می شود که بتواند روی و خارج از سطح سنگ فرش شده یا سنگریزه رانده شود.
به طور کلی با داشتن لاستیک های بزرگ با آج های عمیق و باز، سیستم تعلیق انعطاف پذیر، یا حتی مسیرهای کاترپیلار مشخص می شود.
ماشین آفرود به دلیل تطبیق پذیری آنها طرفداران مشتاقی دارند. انواع مختلفی از ورزش های موتوری شامل اتومبیل های مسابقه ای خارج از جاده است.
رایج ترین استفاده از این وسایل نقلیه برای دیدن مناظر در مناطق دور از پیاده رو است.
استفاده از وسایل نقلیه با ترخیص بالاتر و کشش بالاتر، دسترسی به مسیرها و جاده های جنگلی را که سطوح ناهموار و کم کشش دارند،
امکان پذیر می کند.
تاریخچه
یکی از اولین وسایل نقلیه آفرود اصلاح شده پیست Kégresse بود، تبدیلی که ابتدا توسط آدولف کگرس انجام شد.
که در حین کار برای تزار نیکلاس دوم روسیه بین سال‌های 1906 و 1916، نسخه اصلی را طراحی کرد.
این سیستم از یک مسیر کاترپیلار غیرمعمول استفاده می کند. که دارای یک کمربند انعطاف پذیر به جای قطعات فلزی بهم پیوسته است.
میتوان آن را بر روی یک ماشین معمولی یا کامیون نصب کرد. تا آن را به نیم مسیر مناسب برای استفاده در زمین های ناهموار یا نرم تبدیل کند.
پس از انقلاب روسیه در سال 1917، کگرسه به زادگاهش فرانسه بازگشت.
جایی که این سیستم در خودروهای سیتروئن بین سال‌های 1921 تا 1937 برای خودروهای آفرود و نظامی استفاده شد.
شرکت سیتروئن از چندین سفر زمینی با وسایل نقلیه خود در عبور از شمال آفریقا و آسیای مرکزی حمایت مالی کرد.
یک وسیله نقلیه چرخدار عظیم که از سال 1937 تا 1939 به سرپرستی توماس پولتر به نام قطب جنوب برفی کروزر طراحی شده بود
برای تسهیل حمل و نقل در قطب جنوب در نظر گرفته شده بود.
در حالی که چندین ویژگی نوآورانه داشت، به طور کلی در شرایط سخت نتوانست طبق انتظار عمل کند. و در نهایت در قطب جنوب رها شد.
ماشین آفرود (خارج از جاده)
پس از جنگ جهانی دوم، مازاد عظیمی از وسایل نقلیه آفرود سبک مانند جیپ و کامیون‌های سنگین‌تر در بازار موجود بودند.
این همچنین شروع آفرود به عنوان یک سرگرمی بود. جیپ های زمان جنگ به زودی فرسوده شدند و شرکت جیپ شروع به تولید مشتقات غیرنظامی کرد
و به دنبال خودروهای مشابهی از بریتانیایی لندروور و تویوتا ژاپنی، داتسون/نیسان، سوزوکی و میتسوبیشی شد.
همه اینها شبیه هم بودند: وسایل نقلیه کوچک، جمع و جور، چهار چرخ متحرک با حداکثر سقف سخت کوچک برای محافظت از سرنشینان در برابر عوامل.
از دهه 1960 و به بعد، وسایل نقلیه راحت تری تولید شدند.
رنجروور بریتانیایی و تویوتا لندکروزر ژاپنی با بدنه استیشن، نیسان پاترول و سری سوزوکی Lj اساساً فقط بدنه های استیشن واگن روی قاب کامیون های سبک با پیشرانه های چهار چرخ محرک بودند.
بعداً، در طول دهه 1990، سازندگان شروع به اضافه کردن وسایل تجملاتی بیشتر کردند تا آن وسایل نقلیه خارج از جاده را با خودروهای معمولی همتراز کنند.
این در نهایت به چیزی تبدیل شد که ما امروز آن را SUV می نامیم.
این خودرو همچنین به خودروی کراس اوور جدید تبدیل شد، جایی که قابلیت‌های کاربردی و آفرود برای هندلینگ بهتر در جاده و لوکس بودن قربانی شدند.
بررسی فنی
وسایل نقلیه آفرود برای اینکه بتوانند از پیاده رو خارج شوند به چندین ویژگی نیاز دارند: آنها باید فشار زمین کم داشته باشند تا در زمین نرم فرو نروند، آنها به فاصله از سطح زمین نیاز دارند تا به موانع آویزان نشوند و نیاز دارند.
چرخ ها یا مسیرهای خود را روی زمین نگه دارند تا کشش خود را از دست ندهند.
وسایل نقلیه چرخ دار این کار را با داشتن تعادل مناسب از تایرهای بزرگ یا اضافی همراه با سیستم تعلیق بلند و انعطاف پذیر انجام می دهند.
وسایل نقلیه ردیابی با داشتن مسیرهای عریض و سیستم تعلیق منعطف بر روی چرخ‌های جاده این کار را انجام میدهند.
انتخاب چرخ در مقابل مسیر یکی از هزینه ها و مناسب بودن است. تولید و نگهداری یک پیشرانه ردیابی گران‌تر است.
پیشرانه های چرخ دار ارزان تر هستند و حداکثر سرعت بالاتری دارند. پیشرانه ردیابی شده قابلیت خارج از جاده بیشتری دارد.
ماشین آفرود (خارج از جاده)
لاستیک ها نقش مهمی را برای هر وسیله نقلیه آفرود مجهز به چرخ بازی می کنند. زیرا کشش مطلوب مورد نیاز برای حفظ حرکت آن را تضمین می کنند. ا
رایج ترین انواع تایرهای خارج از جاده عبارتند از A/T (مخفف “All Terrain”) و M/T (مخفف “Mud Terrain”).
در حالی که تایرهای A/T عملکرد عالی روی شن و ماسه دارند، به سختی در گل و لای قابل استفاده هستند.
همچنین لاستیک‌های Sand Blaster و Mud bogging منحصر به فردی وجود دارد که برای چالش‌برانگیزترین زمین‌ها مانند خاک، شن و حتی آب برای حفظ کشش در زوایای شدید و سرعت‌های بالا استفاده میشوند.
اکثر وسایل نقلیه خارج از جاده با دنده مخصوصاً کم نصب می شوند. این به اپراتور اجازه می دهد تا در حالی که به آرامی در زمین های چالش برانگیز حرکت می کند، از قدرت موجود موتور حداکثر استفاده را ببرد.
یک موتور احتراق داخلی که به یک گیربکس معمولی متصل می شود، اغلب سرعت خروجی بسیار بالایی دارد.
این وسیله نقلیه اغلب دارای یکی از دو چیز است، یا دنده اول بسیار پایین (“بزرگ”) (مانند نسخه های فولکس واگن ترانسپورتر تمام چرخ محرک) یا یک گیربکس اضافی مطابق با اولی، به نام درایو کاهش.
برخی از وسایل نقلیه، مانند Bv206 در تصویر سمت راست، همچنین دارای مبدل های گشتاور برای کاهش بیشتر دنده هستند.
بسیاری از خودروهای آفرود چرخدار برای حفظ کشش روی سطوح لغزنده، نیروی تمام چرخ ها را تامین می کنند. برای یک وسیله نقلیه معمولی چهار چرخ این به عنوان چهار چرخ متحرک شناخته می شود.
وسایل نقلیه برای استفاده در داخل و خارج از جاده ممکن است به گونه ای طراحی شوند که بین دو چرخ متحرک و چهار چرخ متحرک سوئیچ شوند تا وسیله نقلیه هنگام رانندگی در جاده از چرخ های کمتری استفاده کند.
ماشین آفرود (خارج از جاده) – انتقاد
ایمنی
SUV ها با فاصله بالاتر از سطح زمین برای استفاده در خارج از جاده درست میشوند و بنابراین مرکز ثقل بالاتری دارند. بنابراین خطر واژگونی افزایش مییابد.
هنگامی که یک SUV می چرخد، توده خودرو در برابر پیچ مقاومت می کند و وزن را به جلو می برد، بنابراین به کشش لاستیک ها اجازه می دهد تا هنگام ادامه چرخش، نیروی مرکز جانبی ایجاد کند.
تضاد بین وزن بالای خودروی شاسی بلند برای حرکت مستقیم، در حالیکه اصطکاک لاستیک‌ها در جاده باعث می‌شود که پایین خودرو هنگام چرخیدن از زیر خودرو دور و خارج شود.
احتمال تصادف خودروهای SUV بیشتر از خودروهای سواری است. بر اساس مطالعه ای که در ایالات متحده انجام شد، SUV ها دو برابر بیشتر از خودروها و میزان مرگ و میر در تصادفات واژگونی تقریباً سه برابر است.
از وسایل نقلیه در ایالات متحده، کامیون های سبک (از جمله SUV) 36 درصد از کل آمار را تشکیل میدهند. آنها در حدود نیمی از تصادفات مرگبار دو وسیله نقلیه با خودروهای سواری دخیل هستند و 80 درصد این تلفات مربوط به سرنشینان خودروهای سواری است.
