کاکتوس (معرفی و تاریخچه)

کاکتوس (معرفی و تاریخچه)

عضوی از خانواده گیاهی Cactaceae است، خانواده ای شامل حدود 127 جنس با حدود 1750 گونه شناخته شده از راسته Caryophyllales.

کلمه کاکتوس، از طریق لاتین، از کلمه یونانی باستان κάκτος (káktos) گرفت.ه شد.ه است. نامی که در ابتدا توسط تئوفراستوس برای گیاه خاردار استفاده میشد که هویت آن اکنون مشخص نیست.

کاکتوس ها در طیف وسیعی از اشکال و اندازه ها وجود دارند. اگرچه برخی از گونه ها در محیط های کاملا مرطوب زندگی می کنند، اکثر کاکتوس ها در زیستگاه هایی زندگی می کنند که حداقل در معرض خشکی قرار دارند.

بسیاری از آنها در محیط های بسیار خشک زندگی می کنند، حتی در صحرای آتاکاما، یکی از خشک ترین مکان های روی زمین، زندگی می کنند.

کاکتوس ها سازگاری های زیادی برای حفظ آب نشان می دهند. تقریباً همه کاکتوس ها ساکولنت هستند، به این معنی که قسمت های ضخیم و گوشتی دارند که برای ذخیره آب مناسب است.

بر خلاف بسیاری از ساکولنت های دیگر، ساقه تنها بخشی از اکثر کاکتوس ها است که این فرآیند حیاتی در آن انجام می شود. اکثر گونه‌های کاکتوس‌ها برگ‌های واقعی خود را از دست داده‌اند و فقط خارهایی را حفظ می‌کنند که برگ‌های بسیار اصلاح‌شده هستند.

خارها علاوه بر دفاع در برابر گیاهخواران، با کاهش جریان هوا در نزدیکی کاکتوس و ایجاد مقداری سایه، از از دست دادن آب جلوگیری می کند. در غیاب برگ، ساقه های بزرگ شده فتوسنتز را انجام می دهند.

———-کاکتوس (معرفی و تاریخچه)———-

کاکتوس ها بومی قاره آمریکا هستند، از پاتاگونیا در جنوب تا بخش هایی از غرب کانادا در شمال – به جز Rhipsalis baccifera که در آفریقا و سریلانکا نیز رشد می کند.

خارهای کاکتوس از ساختارهای تخصصی به نام آرئول تولید می شوند که نوعی شاخه بسیار کاهش یافته است.

آرئول ها از ویژگی های شناسایی کاکتوس ها هستند. علاوه بر خارها، آرئول ها گل هایی را ایجاد می کنند که معمولاً لوله ای و چند گلبرگ هستند. بسیاری از کاکتوس ها دارای فصل رشد کوتاه و خواب طولانی هستند و می توانند به سرعت به هر بارندگی واکنش نشان دهند، با کمک سیستم ریشه ای گسترده اما نسبتا کم عمق که به سرعت هر آبی را که به سطح زمین می رسد جذب می کند.

ساقه‌های کاکتوس اغلب آجدار یا بال‌دار هستند، که به آنها اجازه می‌دهد به راحتی منبسط و منقبض شوند تا پس از باران، آب را سریع جذب کنند، و به دنبال آن دوره‌های خشکسالی طولانی‌تر اتفاق می‌افتد.

مانند سایر گیاهان آبدار، اکثر کاکتوس ها از مکانیسم خاصی به نام “متابولیسم اسید کراسولاس” (CAM) به عنوان بخشی از فتوسنتز استفاده می کنند. تعرق که طی آن دی اکسید کربن وارد گیاه می شود و آب از آن خارج می شود، در طول روز و همزمان با فتوسنتز انجام نمی شود. بلکه در شب اتفاق می افتد.

این گیاه دی اکسید کربنی را که جذب می کند به عنوان اسید مالیک ذخیره می کند و آن را تا زمان بازگشت نور حفظ می کند و تنها پس از آن از آن در فتوسنتز استفاده می کند.

بسیاری از کاکتوس های کوچکتر ساق.ه های کره ای شکل دارند.

بلندترین کاکتوس آزاد، Pachycereus pringlei، با حداکثر ارتفاع ثبت شده 19.2 متر (63 فوت)، و کوچکترین آن Blossfeldia liliputiana است که در زمان بلوغ فقط حدود 1 سانتی متر (0.4 اینچ) قطر دارد.

———-کاکتوس (معرفی و تاریخچه)———-

گفته می‌شود که یک ساگواروی کاملاً رشد یافته (Carnegiea gigantea) می‌تواند تا 200 گالن ایالات متحده (760 لیتر؛ 170 مگاپیکسل) آب را در طول یک طوفان باران جذب کند.

تعداد کمی از گونه ها به طور قابل توجهی از نظر ظاهری با اکثر خانواده ها متفاوت هستند. حداقل از نظر سطحی، گیاهانی از جنس های Leuenbergeria، Rhodocactus و Pereskia شبیه درختان و درختچه هایی هستند که در اطراف آنها رشد می کنند. آنها دارای برگهای ماندگار هستند و در سنین بالا ساقه های پوشید.ه از پوست دارند.

آرئول های آنها آنها را به عنوان کاکتوس می شناسند و علیرغم ظاهرشان، آنها نیز سازگاری های زیادی برای حفظ آب دارند. Leuenbergeria نزدیک به گونه های اجدادی است که همه کاکتوس ها از آن تکامل یافت.هاند.

در مناطق گرمسیری، کاکتوس های دیگر به عنوان کوهنوردان جنگلی و اپی فیت ها (گیاهانی که روی درختان رشد می کنند) رشد می کنند. ساقه‌های آن‌ها معمولاً مسطح، از نظر ظاهری تقریباً برگ مانند، با خارهای کمتر یا حتی بدون خار هستند، مانند کاکتوس معروف کریسمس یا کاکتوس شکرگزاری (در جنس Schlumbergera).

کاکتوس ها کاربردهای مختلفی دارند: بسیاری از گونه ها به عنوان گیاهان زینتی استفاده می شوند، برخی دیگر برای علوفه یا علوفه و برخی دیگر برای غذا (به ویژه میوه آنها) رشد می کنند. کوشین محصول حشره ای است که روی برخی از کاکتوس ها زندگی می کند.

بسیاری از گیاهان آبدار در دنیای قدیم و جدید – مانند برخی از Euphorbiaceae (euphorbias) – نیز ساکولنت های ساقه خاردار هستند. و به همین دلیل گاهی اوقات به اشتباه به عنوان “کاکتوس” نامید.ه می شوند.

استفاده ها ی کاکتوس

تاریخ اولیه کاکتوس

از مارس 2012، هنوز در مورد تاریخ دقیق ورود انسان به مناطقی از دنیای جدید که معمولاً کاکتوس ها در آنجا یافت می شوند. و از این رو زمانی که ممکن است برای اولین بار از آنها استفاده کرده باشند، اختلاف نظر وجود دارد.

قدمت یک سایت باستان‌شناسی در شیلی به حدود 15,000 سال پیش می‌رسد، که نشان می‌دهد کاکتوس‌ها پیش از آن نیز دید.ه می‌شدند.

شواهد اولیه استفاده از کاکتوس‌ها شامل نقاشی‌های غار در سرا دا کاپیوارا در برزیل و دانه‌های یافت شد.ه در

میان‌دهی‌های باستانی (محل زباله‌ها) در مکزیک و پرو است که قدمت آن‌ها بین 12000 تا 9000 سال پیش تخمین زد.ه می‌شود. شکارچیان به احتمال زیاد میوه های کاکتوس را در طبیعت جمع آوری کرده و به اردوگاه های خود بازگرداندند.

مشخص نیست که کاکتوس ها برای اولین بار چه زمانی کشت شدند.

Opuntias (گلابی خاردار) توسط آزتک ها برای اهداف مختلف مورد استفاده قرار می گرفت. که امپراتوری آنها از قرن 14 تا 16 میلادی دارای سیستم پیچید.ه باغبانی بود. پایتخت آنها از قرن 15 Tenochtitlan (مکزیکوسیتی کنونی) بود.

یک توضیح برای منشأ نام این است که شامل کلمه ناهواتلی nōchtli است که به میوه یک opuntia اشاره دارد. نشان مکزیک عقابی را نشان می‌دهد که روی کاکتوس نشسته است در حالی که مار در دست دارد، تصویری در مرکز اسطوره تأسیس تنوچتیتلان.

———-کاکتوس (معرفی و تاریخچه)———-

آزتک ها به طور نمادین میوه های قرمز رسید.ه یک opuntia را به قلب انسان پیوند می دادند. همانطور که میوه تشنگی را فرو می نشاند، به همین ترتیب با تقدیم قلب انسان به خدای خورشید، خورشید به حرکت خود ادامه می دهد.

اروپایی ها اولین بار با کاکتوس ها در اواخر قرن پانزدهم زمانی که به دنیای جدید رسیدند، برخورد کردند. اولین ریزش آنها در هند غربی بود، جایی که جنس های نسبتا کمی کاکتوس یافت می شوند. یکی از رایج ترین آنها جنس Melocactus است.

بنابراین ملوکاکتی ها احتمالاً جزو اولین کاکتوس هایی بودند که اروپایی ها دیدند. گونه‌های ملوکاکتوس قبل از پایان قرن شانزدهم در مجموعه‌های انگلیسی کاکتوس‌ها وجود داشتند (طبق یک منبع تا سال 1570) جایی که آنها را Echinomelocactus نامیدند. که بعداً توسط Joseph Pitton de Tourneville در اوایل قرن 18 به Melocactus خلاصه شد.

کاکتوس‌ها، هم گونه‌های صرفاً زینتی و هم آن‌هایی که میوه‌های خوراکی دارند، به اروپا آمدند. بنابراین کارل لینه توانست تا سال 1753، 22گونه را نام‌گذاری کند.

یکی از این گونه‌ها، کاکتوس اوپونتیا (اکنون بخشی از Opuntia ficus-indica) است. “fructu majore … nunc in Hispania et Lusitania” (با میوه های بزرگتر … اکنون در اسپانیا و پرتغال) نشان دهنده استفاده اولیه آن در اروپا است.

خرید کاکتوس رقصنده شارژی لباس و جعبه دار اورجینال از ابومارکت آرسی <<کلیک کنید>>